Pisząc staram się uwolnić od myśli, wyrzucić wszystko z siebie. To monolog do świata, który często mnie nie rozumie i którego ja nie jestem w stanie pojąć. Przemek, wiek: 21 stan: zagubiony
Autor bada pragnienie bycia człowiekiem i...
Wiersz wyraża mistyczną podróż miłosną, w...
Mistrz trafnie ujął prawdę i przekazał w...
Obraz spokojnej sielanki nad jeziorem, gdzie...
Pięknie na temat dni deszczowych i wietrznych,...
Ja tu widzę nie tyle ironię, co obudzenie się...
Fajny, wesoły wiersz. To lubię:) Jak kotek...