*-*-* Martwy Staw *-*-*

wciąż w próżni oddycham umieram codziennie
i nic nie pociesza zostaję sam z sobą
zostawcie w spokoju swój ciągły egotyzm
ja żyję ochrzczony wieczystą żałobą

miesiące i lata i ciągle to samo
znów patrzę przed siebie i patrzę znów wstecz
tam resztki realiów tam serce bez bicia
stworzenia bez kończyn i tam krwawy miecz

to sens i rozsądek czuwają nad nami
tak wielki patetyzm - już nie dla spojrzenia
więc razem wzleć z nami w światłości promienie
największym jest pięknem brutalność zgorszenia

czy to jest tak ważne wciąż tkwi jeden problem
kaleczy me myśli i moje poglądy
czy umrzeć nie lepiej gdy można odetchnąć
to trzeba rozbroić i stworzyć swe sądy

zawołać tu wszystkich na ziemię zbawienia
w kolejce stać proszę i nie bać się braw
słoneczne aż z trwogi kontrasty konieczne
to płaczą niebiosa a z łez Martwy Staw!

to sens i rozsądek czuwają nad nami
tak wielki patetyzm - już nie dla spojrzenia
więc razem wzleć z nami w światłości promienie
największym jest pięknem brutalność zgorszenia

i kroczek po kroczku tam chlupią krwi fale
w kolejce stać proszę i nie bać się braw
więc skaczmy już wszyscy ukażmy swe prawdy
i uderz swą mocą - to nasz Martwy Staw!

autor

ProjectX

Napisany: 2003-10-03 Dodano: 2006-09-17 12:01:53

Ten wiersz przeczytano 10628 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie