-CZASZKA SPARZONA OGNIEM-

.....Miejsce smutku odcieniem ludzkiego życia z rąk do rąk, na kolanach – formą czołgania się staje....

**********

Tron ciemnej władzy
ściąga grzechowe zaświaty
w mydlaną obietnicę bez granic.

Wątłe ma siły,
lecz skore do przechwałek.
To szpikowe miasto w bańce oddechu
-gdzie odór diabelski się niesie-

Każdą dziką czaszkę w kościach łamie
bo gdzieś tam..... liczyła na miłosierdzie.

Może drobiazgi znaczenia nie mają
ale rozgrzeszenia nie było
to czarna ziemia grzechu ludzkiego...

Świecznik osąd pokazuje
- brak tu cienia-
-wyrok zapada bezlitosny-

Nie jedna czaszka sparzona ogniem
tu miłości nie użyczy nikomu
-posłaniec nieznośny tylko jęczy-
-głodem ściska gardło po kryjomu-

Dławi tchnienie i rzuca w przestworza
diabelskie igraszki rozpoczyna
czaszki niosą afrodyzjak popiołu...

Nic nie połączy - płonącego mostu
egoizm zawsze panoszy duchowo
taniec z diabłem rozpoczyna miarowo.
--------
nie bije się w pierś ten – co czaszkę ogniem sparzył.

**********

Mówią! - Kiedy sprytem, do służenia zmusza - śmiech pusty poraża i gardło wysusza......

autor

Katarzyna Marciniuk

Napisany: 2016-10-24 Dodano: 2016-10-24 14:40:32

Ten wiersz przeczytano 1826 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Sylabiczny Klimat Refleksyjny Tematyka O brzydocie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie