dzieci ikara

dzieci głupoty...na niebie...
przeklęte na wieki...spadają w dół
potępione przez bogów i siebie samych
nie dotrą do itaki...zagubione w marzeniach i fantazjach
lecą bez celu i umierają
popełniają błędy i pokutują...raniąc ojców
nieposłuszne i buntownicze...chcą być wolne...
niewolnicy swojej własnej wolności
przesiąknięte pychą i tęsknotą życia
pióra ich nieśmiałości już dawno odpadły
już zrzuciły łańcuchy...już są dorosłe...
jednak wciąż głupie i naiwne...dzieci samouwielbienia
zabijają siebie...i chcą krwawić jeszcze bardziej
a itaka uchodzi...oddala się...zanika...
zbyt ślepe by zobaczyć, co jest ważne
pewien rodzaj samobójstwa
rozpostarły skrzydła zanim nauczyły się latać
przez nie płaczą i nie śpią
a w powietrzu pachnie wstydem
chciałyby zbierać niezapominajki...być prawe i ułożone...
wszędzie słyszą szyderczy śmiech...ironiczna tortura...
próbują się zmienić...ale wciąż spadają...
nieświadome na przestrogi ranią i przepraszają
tracą pióra jedno po drugim...
uzależnione od miłości, która nie chce ich znać
dzieci ikara latają wśród chmur...
trzymają lustra, w których widzimy samych siebie...
czy to właśnie my nimi jesteśmy?
...i tak spadniemy...

autor

Quicksand Jesus

Dodano: 2005-10-31 01:09:18

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie