Jesteś bo ja co dnia ciebie...

Żyjesz moja cudowna w pysze zacięta i dumna
na moich słowach wiersza , twoje życie trzymam
Wśród wielu piękności byłaś zapomniana w tłumie
żyłabyś anonimowo nieznana dalej nikomu

Gdybym co dnia w mych wierszach łzawych
nie wszczepiam na kształt pióra w skrzydło sławy
Nikt by nie znał ust i oczu błękit tajemniczy
dziś świat widzie ciebie w wierszach pełną słodyczy

Nie pozwalam by twoją gwiazdę piorun zgładził
buduje dla ciebie piedestał, by tam bóg ciebie posadził
Opiewam każdy skrawek ciała i umysłu twej postaci
nie groź! bo twórca twój (czyli ja) cierpliwość straci

Bo powrócisz w szeregi rozlazłego szarego tłumu
I jak byłaś, zostaniesz znowu nieznaną nikomu
Dlatego pomóż mi bym mógł ciebie przywoływać
I w mistycznej formie pastelową barwą malować

Pokochałem ją w wierszach bo ją tam stworzyłem
Niech grymasi, kopie gryzie, tak jak dotąd z nią żyłem
Bo jak ornitolog ją piękną łapię jak motyle
I najpiękniej barwnie ją opisuję , i to tyle

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2013-12-29 Dodano: 2013-12-29 06:59:18

Ten wiersz przeczytano 792 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie