*** Kryształki życia ***

Zamknięta w szklanej kuli
toczę się krętymi ścieżkami
widzę rzeczy których pragnę dotknąć
lecz kryształowa ściana
gra ze mną w grę zwaną oporem
im mocniej pragnę biec w ich stronę
tym one są dalej i choć krzyczę
i choć płaczę nikt nie słyszy nikt nie patrzy
a złość we mnie wrzeje i tupię
szklana kula rozbija się na miliardy kawałków
które wbijają się w mą skórę i oczy
i cichnę i ślepnę z kryształem w ręku.

autor

Zapomniana

Napisany: 2009-10-26 Dodano: 2009-10-26 20:50:07

Ten wiersz przeczytano 692 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie