Na korytarzu

Witaj Karolu:)
Patrząc na datę powstania wiersza, doszłam do wniosku,
że ponownie odwiedziłeś ludzi w białych kitlach.
Ale wróciłeś, więc już tylko może być lepiej.
Pozdrawiam serdecznie, życząc zdrowia:):):)

Witam po dłuższej nieobecności
dziękuję że mnie czytacie
słonecznego poniedziałku
pozdrowionka

Pozdrawiam niedzielnie i dziękuję za odwiedziny.

Znam ten korytarz. Co by nie powiedzieć o "ludziach w
bieli", to jednak przedłużają nam życie.
Chwała im za ten niełatwy zawód.
Pozdrawiam serdecznie

Najgorszy ten stan oczekiwania.
Bardzo dobra refleksja zawarta
w wierszu. Pozdrawiam serdecznie.

Czekasz w milczeniu, biel ścian i fartuchów wzmaga
niespokojność,w niepewności tracimy ufność.
Mamy paszport z numerem i stoimy w kolejce, jednym w
paszport wbijają wizę na drogę ciszy.
Gdy dziś tam nie ma jeszcze stempla, cieszymy się
inaczej, bo świat był dla na my jutro w zaświaty.Twój
wiersz zbiegł się w czasie ciemni i szarości gdy ktoś
kogo kochamy,najpiękniej w smutku tęskni
Bolesław

dobrze, że to już było :-)

Ach to czekanie, czasami to wieczność.
Pozdrawiam Karolu serdecznie

to takie czekanie na wyrok,najlepiej żeby był
uniewinniający, pogody ducha życzę

Twój wiersz, Karolu, ciągle się aktualizuje. I długo
jeszcze nie będzie dawał spokoju i ukojenia.
Pozdrowienia :)

kiedy czekamy na korytarzu pragniemy aby lekarz tylko
dobre nowiny nam przyniósł:)

Smutek prawda i pięknie opisana chwila

Taka to kolej rzeczy. Pozdrawiam
serdecznie.

Prawdziwie biała refleksja...

tak stoję i myślę...
wsłuchana w tajemniczą ciszę
a może jej szept usłyszę

dramat z nadzieją dla nas zwykłych śmiertelników
nierzadki

nierozwikłana refleksja
na korytarzu życia bądż śmierci
przejmująca niepewność

bardzo wrażliwy zapis myśli
powodzenia
pozdrawiam