Nie pragnę wojny domowej

Nawet mimo cierpiących ran,
Ja bohater ginący w boju,
zatrzymuję na chwilę czas -
oddaje się jedną myślą w niepokoju.
Ubrany w zbroję mam wyruszyć tam ku niemu,
przecież ja dalej walczyć nie chce,
pragnę ciszy i spokoju.

Błagam u tego kto mnie złoży w ziemi,
by zdjął ze mnie to żelastwo,
niepotrzebną mnie na drogę ostatnią.
Chcę iść do nieba, chc iść do niego,
wyspowiadam się, chociaż we mnie nic złego
Nie ja wymyśliłem wojny czas,
nie ja budowałem oręż by niszczyć,
czas zabijania bliźniego,
czyniłem to wbrew woli dla takiego,
dla takiego polityka marnego.

Ta marność w gabinetach opływa w dostatki,
krzyżem się zasłania w imię jedyne co czyni,
to wydobywa z siebie zło siłą i wszystkiego się wzbrania
Zostałem bohaterem na polu walki
do którego siła mnie sprzysięgnięto,
na mojej zbroi zawiśnie krzyż ostatni,
oddałeś krew za tego i tego polityka marnego.
Tak toczy się życie, w kieracie zamkniętym,
idziemy, mimo, że tego nie chcemy owczym pędem.
Na cóż mi medal za bohaterstwo,
ja pragnąłem miłości,
oddawać szacunek każdemu spotkanemu.

Nie zaznałem dotyku kobiety,
jak u Rocha szablą ona była,
zimna okrutna śmierć innym czyniła.
Jak zmienić świat, by nastała zgoda i radosne życie,
kiedy spoglądam przed siebie,
widzę marności a miłości tycie, tycie.
Nie chcę i nie pragnę wojny dzisiejszej na ekranie,
kiedy widzę co niektórych zbiera mi się na rzyganie.*
Wzbiera się we mnie bezsiła,
gdy jedna wyjątkowo wredna partia opozycyjna –
pragnie władzy, dla swego karła fuhrera

*są rzeczy nad którymi nie potrafię przejść obojętnie
Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2013-11-14 Dodano: 2013-11-14 05:43:30

Ten wiersz przeczytano 593 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie