Odbudować Istnienie

Człowiek ucieka,a w sercu drugiego pustka, taka ciężka do zniesienia i mocno boli, jak w niewoli zamknięta.
Ciąży nad umysłem i duszą, pełna tęsknoty i żalu z cząstką nienawiści, osłabia człowieka i trzyma w zamknięciu, nie uwalniając myśli, wspomień, ani żadnej koncepcji ucieczki, trzyma w niepewności i osłabia.
Z resztek sił pozostaje wrak, a z umysłu kropla prawdziwego rozczarowania i straty wiary.
Jak za kratą, na pustyni, całkiem sam.
Bez kary winy i przyszłości. Istnieje potrzeba sądu myśli i ostateczny wyrok życia, którym będzie czekanie i niepewność, a czas wszystko uporządkuje.
Człowiek ucieka, a wraz z nim wspomienia i trudne chwile męczące wnętrze.
Czy czekając całe życie człowiek wytrzyma?
Spełnią się jego marzenia tkwiące w pamięci od lat?
Być może cierpliwość odnowi utracone chwile przeszłości i zamieni je w przyszłość piękną.
Nadzieja jednak dodaje sił.
Mam poczucie lepszego spojrzenia na świat, a rozsypana mozaika smutnych myśli nabiera coraz to większy poziom na budowę lepszego, piękniejszego Życia.

autor

Current

Napisany: 2005-08-16 Dodano: 2005-08-16 18:04:05

Ten wiersz przeczytano 577 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie