* (pąki świateł...)

pąki świateł rozkwitają
i kuszą
rdzawe pszczoły fleszy
ocierają się o policzki
brzęczą


na niebie puszą się
gwiazdy
jak najeżone główki mammillarii
wśród nich krzak księżyca
pustynny
kościsty
oschły


bilardowe kule ulicznych lamp
toczą się


pod stopy
spadają ciężko
zgniłe żółte gruszki świateł


bryzgają lepką obcością nocy
egzotyką ulicy
której kosmata asfaltowa nawierzchnia
faluje od błyszczących insektów aut


która szczeka jak pies
i prowadzi
po śladach z powrotem
do domu


ulica mnie prowadzi na smyczy
przez las
po rozgniecionych owocach
przedzieram się przez gałęzie
klaksonów
rąk
włosów
które zostają mi w zębach


druciane włókna żłobią na języku
bruzdy


noszę w ustach i na wargach
blizny po pocałunkach
i resztki paznokci w skórze


w kieszeniach mięśni twój ruch
zatrzymany


w kliszy mojej twarzy
twoja twarz
czarnobiała

nieśmiertelna


zostałeś w pokoju na piętrze
jeszcze spałeś
kiedy zbierałam ostatnią noc z podłogi
i po cichu wychodziłam


w nienarodzony jeszcze
albo już nigdy dzień


biegłam przed siebie
kłując obcasami betonowe serce miasta
w którym uczyłam się miłości


i wszystko takie wydawało się znajome
i dziwne


i niby normalne jak czarne albo czerwone źrenice
okien
jedne puste a drugie zepsute
i niby dobrze
stało się
a tak smutno


biegłam przed siebie
gonił mnie zabłocony szczur Odry
zwierzęcy instynkt krawężników
i zaułków
jakby fosforyzował ze mnie
los ofiary


a ty zostałeś

w tamtym pokoju na piętrze

wszystko zostało
jak szum morza nad morzem
białe statki i krzyki mew
i zagrzebane w swoich skorupach małże

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2008-02-18 11:17:36

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie