Piszesz

Piszesz: Nie mogę uwierzyć "w nic",
w byt bez sensu, w absolutną pustkę.

Odpowiadam
Jest taki pejzaż – widnokrąg się styka z niebem,
patrzysz i pytasz siebie, gdzie moje miejsce
Niedosiężny kosmos nie mający granic-
wczytaj się w ten bezmiar- wiedząc ze więcej nic więcej ma za nim
Samotny widnokrąg – i ten czarny kosmos,
gdzie moje miejsce,żyje właśnie po to,
by przekroczyć widnokrąg czego dokonać nie zdołasz i
w czarna przestrzeń samotnie wolarz
Wielu obok ciebie, slyszysz ich glosy, nawoływania,
a wiesz ze jesteś sama, bez sztucznego udawania.
Bo Ty i ja jesteśmy samotni, samotni bijemy się zmysłami,
jedynym towarzyszem rozmów jesteśmy sobie sami.
Świat byłby podły nie do zniesienia, wręcz do bólu
gdyby nie druga ciepła przyjacielska ręka która dokonuje cudu
Jest taki pejzaż – gdzie po horyzont nadzieja,
obok drugi człowiek w ciebie dobro wciela
Dziś jesteś frustratem, nos wisi na kwintę ,
by za chwil parę głos odbił się dźwiękiem,
dźwięk – ogniem życia w samotności,
tak mogę wytłumaczyć Twoja chandrę najprościej

Autor sloznok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2015-04-09 Dodano: 2015-04-09 08:29:37

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie