... Powiedz coś!

Zostaw! Nie ruszaj!
Gdy w sercu mym zwątpienie.
Nie krzycz! No puszczaj!
Gdy dusza zajmuje się trwonieniem…
Ocierasz me łzy. Nie warto!
Dusza chce je wypuścić a serce pragnie by zostały

I w taki sposób w mym życiu rodzą się kolejne zmiany.
Nie próbuj wybiec na przekór losowi!
On sprawi, że uciekniesz, a potem sam Cię dogoni!

Nie martw się o mnie! Daj spokój!
Nie znasz mnie? Nie prorokuj!
Bo w Tobie widzę tylko niekończącą się fałszywość
…
I gdzie ta miłość? Gdzie ta troskliwość?!
Taki byłeś miły… Wszyscy byliście tacy mili!
Czyżbyście tą grzeczność w rozmowie zgubili?

Odwracasz wzrok… Dlaczego?
…Bo powiedziałam prawdę?
…Bo pozwoliłam na zniszczenie tego kłamstwa wielkiego?
Które w tobie śpi… Właśnie znów się obudziło.
I tym razem mi się nie ukryło.

Zabrakło Ci słów? Tych najważniejszych kilku zdań…
Ja je znam, ale proszę wypowiedz je sam!
Nie chcesz? Boisz się?
Szkoda! Bo wtedy mówiłeś tak wiele
Nic nie znaczących słow.

No i czemu dalej nic nie mówisz...?

autor

Claudiia

Napisany: 2008-04-02 Dodano: 2008-04-02 16:41:18

Ten wiersz przeczytano 838 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie