*** prochem obsypię ziemie

Bo życie to jedna chwila...

Pamiętam jeszcze, że muszę żyć. Narazie.
Nie milczeć przed tobą i dalej czuć wiosnę
we włosach. I nie kłamać o rzeczach ważnych,
bo one stanowią o życiu i prawdzie. I szukać
ukrytych znaczeń w kawałkach słońc, które
rozrzuciłeś wokół moich dłoni. Tam, gdzie
Afrodyta pozostawiła muszlę, ciebie zabrakło
na dopełnienie myśli.

Trudno wierzyć w świat. Przecież i tak zniknę
i prochem obsypię ziemię. Po co mam pragnąć
tego, czego nie będę mogła posiadać? Tylko
vanitas vanitatum i nic więcej nie obrasta
na duszy. I skoro mam zginąć zakorzeniając
w innych jedynie złudny obraz istoty, która
kiedyś istniała, nie chcę - ciebie, szczęścia.

Nie chcę swojego życia stracić na samotne
wędrowanie wśród mglistych pól Elizejskich.
Nad przepaścią stanąć - mówią, że to wielkie
wyzwanie dla odważnych. Odważni? Czy jeszcze
pozostali śmiałkowie tych zgubnych lotów?
Niczym Ikary podążają do złudnego marzenia.
Nie chcę zginąć wśród marnych kilku
wersów niedokończonej strony.

... w wieczności

autor

Kornelia

Napisany: 2006-12-19 Dodano: 2006-12-20 20:11:34

Ten wiersz przeczytano 483 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie