słomiany wdowiec

Krasnoludkom

W zacisznym domku gdzieś na polanie
mieszkała wróżka jadła śniadanie
tam krasnoludek cicho zapukał
zgubił się biedak gdy szlaku szukał

smutny , zziębnięty przysiadł na ganku
chciałby coś wreszcie zjeść o poranku
wróżka coś szybko wyczarowała
parę owoców, zupę podgrzała

a gdy się najadł zaśpiewał gorzko
miałem na ziemi miłość najdroższą
była mi ona pociechą ducha
diamentem jasnym , słońca wybuchem

płacząc żałośnie zwierza się dalej
straciłem żonę żyć nie chcę wcale
chodzę więc teraz po świecie całym
w wielkim cierpieniu choć jestem mały

wróżka też serce miała wrażliwe
popłakać chciała nad nim troskliwie
coś wyczarować by go zadziwić
potem pocieszyć i uszczęśliwić

szybko złapała za swoją różdżkę
krasnala żona stanęła w dróżce
z wyglądem wściekłym i obrażonym
nie chciała wracać z tej drugiej strony

sam krasnal również zdegustowany
uznał podarek wcale niechciany
miał wolność przecież, miłość kochanek
i mnóstwo różnych smacznych śniadanek

co teraz robić z zza światów żoną
gdy ona ciągle jest obrażona
takiej litości mi nie potrzeba
teraz strajkuję, idę do nieba

autor

Srebrzysta Chatka

Napisany: 2018-11-23 Dodano: 2018-11-23 05:06:55

Ten wiersz przeczytano 912 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie