Stałość w uczuciu

Stukot laski, okulary o wielkim plusie
przemierza starzec, poetyckiej duszy
wiekową przestrzeń
Pozostawia stare, z duszą marzyciela
zniewieściałość to odległy szum
ciągle w marzeniach zmierza do celu
jednego pragnie, ciszy, za sobą pozostawia tłum

Roją w głowie myśli ,przekłada na lutnie
młodzieńczość w nim wiecznie trwa
zapisuje strofy życia , czasem smutne
w boju ż życie w pogotowiu trwa
Tak jak dawniej , ciągle pisze sonety
do miłości pcha się łokciami że aż strach

Realiami życia czasem styka niestety
nie wybiera, nie rzuca wg znaku monety
wie, że sprzyjają mu w szereg ustawione płomyki
gasi je przez lata, wiele ich jeszcze
Lutnią ciszy grają mu aniele
ogrom żaru pozostał jeszcze w popiele
na swej drodze spotykał kamiennych ludzi
Los sprawił ze znalazł perłę, z która się budzi
z nią wierzy w rajskie nadzieje
z nią co ranek do szczęścia się śmieję

Razem zostawili za sobą wyblakłe lata
weszli na ukwieconą łąkę i wzniosłe wzgórze
nikt już nigdy w miłości przeszkodzić nie zdoła
co dnia słowa sercem szeptane
Twój z jezior dziewczyno jestem
z pomiędzy tataraku słychać słowa – jestem twoja

Autor: slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2014-10-04 Dodano: 2014-10-04 05:42:04

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie