... stokrotki...
W kobiercach traw nadziei wzór
skromności życia jasne znamię,
i cichych szeptów czuły chór
odwiecznej magii mocne ramię.
W zaciszu barw, w splendorze chwil
girlandą piękna w myśl wnikają,
wrastają w serce dając sił
gdy cieniem troski przesłaniają.
Tak niepozorne, mocne tak
tak zagubione pośród trwania,
kiedy wejrzeniu jest ich brak
dalą się dale mego trwania.
I kiedy swą zmeczoną dłoń
układam czule na ich skroniach,
szepczą : uparcie naprzód brnij
zakwitnij tak jak my na błoniach.
To właśnie one spośród traw
nadzieją życia rozkwitają,
nie oczekując w zamian braw
za wszystko to co duszy dają.
Komentarze (9)
Niesamowicie uroczy wiersz, przeniósł mnie do krainy
zwiewnie namalowanej. Podoba mi się krzyżówka rym
męski-żeński, jednak np. czasownik-czasownik czy te
same przypadki rzeczowników rozmywają treść niewiele
dając w zamian.
Mała delikatna stokrotka w Twoim wierszu to symbol
nadziei - pięknie je przy tym opisujesz.
Doprawdy jestem pod wrażeniem zarówno treści jak formy
wiersza. Piękny delikatny język a formy pozazdrościć.
ładny wiersz o ładnych kwiatkach ,stokrotkach tak miło
się czyta ,pisany z uczuciem ,lekko ,bardzo mi się
podoba.
nie lubię długich wiersz i choc jest czasme parę
odstępstw od normy np. ten właśnie to nadal nie lubię
długich wierszy ;)
Subtelna ballada a ile w niej siły i nadziei, jak w
tytułowych stokrotkach. Miód dla duszy...
Bardzo melodyjny i wdzięczny wiersz. Jego rytmiczność
sprawia, że chciałoby się go zaśpiewać.
wiersz równie ładny i pełen uroku jak stokrotki ;D.
" nadzieją życia rozkwitają" -wiosną cała przyroda
budzi się do życia między innymi stokrotki -piękne
delikatne kwiatki -śliczny wiersz poruszający
wyobraźnię -brawo
Uwielbiam stokrotki.. delikatne wiosną pachnące wśród
traw, nęcąc anielską bielą.. Wiersz obrazowy,
piękny.. wyzwala wyobraźnię i jeszcze do tego...
miłość. Gratuluję.