* (Tycjan, Botticelli, Rubens...)

Tycjan, Botticelli, Rubens, oni wszyscy kochali kobiety
oni wszyscy was uprawiali z szacunkiem, należytym
honorem


nie tak jak my poeci


którzy rozwieszamy was na płotach
targamy za włosy
rwiemy ubranie, bieliznę walamy w błocie poszczególnych wersów
w strugach alkoholu topimy godność
bezcześcimy nagość
którą oni z czcią odsłaniali
na której widok drżeli przeszyci pasją
której kanty zaokrąglali stosując własny idealizm
narkotyzując rzeczywistość błogością wyobrażeń
zdolnością fantazji tropiącej boskość


malarze nadawaliście sens sztuce, życiu pijani wybujałością
i wolnością natury, która nam ością w gardle
płomieniem w oczach, na którą psy gończe metafor
napuszczamy, żądne krwi epitety
z pyskami ociekającymi wstrętną drwiną


oni troszczyli się o najczulszy punkt kobiecego ciała
z którego my wydłubujemy tłuszcz i mięso


malowali kobiety w aksamitnych skórach, drogocennych
sukniach ich własnych ciał
w zadumie, spokoju, w bezdechu
pod które jak spirytus w otwartą ranę
wdzierają się poeci
odsłaniając mięśnie wczorajszych uniesień
zepsucie niestrawionego
trupie szkielety
bezpłodność marzeń
żołnierskimi butami słów miażdżą złudną
wymowność gestu
kobiecego
kształtu
pod którego kurtką i tak chcieliby ogrzać
swoje własne dłonie


oni was kochali, wielbili
czy tak jak Picasso, który w zniekształconej
własnej symetrii
ukrył podskórny wyraz kobiecej twarzy
zaś my poeci wyszarpaliśmy go z tkanek schronienia
jak tętno z miękkiej gładkiej żyły
ustawiliśmy pod drutem kolczastym
własnej poetyki
i rozstrzelaliśmy
niejednokrotnie
siebie samych
rozstrzeliwując jednocześnie

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2007-06-04 21:40:07

Ten wiersz przeczytano 737 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie