Wczoraj człek pełen zamętu

Dziad się uśmiechnął twarzą i oczyma
dalej mimo wieku prosto się trzyma
Każdego dnia bywa na łąkach w lesie
woła go natura, jemu po prostu chce się

Nie chce by o nim jak o dziadu gadano
Chce by go nadal tylko dziadkiem nazywano
Dziś wolny spacer, wczoraj człek pełen zamętu
ceni spokój, ciszę, i strzeże jak cennego diamentu

Nastąpią nieskończone jesienne wieczory
natura drzemie
Spochmurnieją niebiosa i deszcz spadnie spory
na jesienną ziemię

Usłyszę wietrzyk co szumi w konarach i na drzewie
ten co dziś w polu krąży
Tak moja myśl dziś rozrzewniona, sama siebie nie wie
Skąd? dokąd dąży?

Słowa złożył: slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2012-10-12 Dodano: 2018-10-12 14:21:11

Ten wiersz przeczytano 278 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie