-ŻYJE SMUGA JEJ CIENIA-

Utwór jest zadumą i powiewem nostalgii – nad życiem i umieraniem. Delikatna materia twórcza, jest inspiracją do ukazania wnętrza człowieka, gdzie wnioski nasuwają się kierunkiem prawdy.

Żyję gorączką postanowień, tam czeka światło dobrych działań
na cóż mi odpoczynek w niebie i miły uśmiech z fotografii.
Teraz nie przyjdzie, nie zaśpiewa – tonację świtu przyodziała
ma skrzydła białe jak u anioła, w słońcu zaplata swe warkocze.


Na różnych skrzyżowaniach życia, kierunek smutków i radości
kaskadą kwiatów i owoców, odmianą barw ich przejrzystości.
A teraz cieniem wodospadu, gdzie każda łza po sercu płynie
w lustrze ta sama niewidoczna, twarz co zwierciadłem Boskim żyje.


Niezapomnianą drogą bieży, chmura jedwabiu ją spowija
na cóż mi teraz światło wiedzy, tulić nie mogę jej w ramionach.
Czy wejdę w tego mostu błękit, usnę wiecznością w odpoczynku
i jeszcze pod żaglami nieba, poszukam słońca w jej pocałunku.


Na różnych skrzyżowaniach życia, świeciły jasne twe źrenice
dzisiaj krainą pożegnania, otulasz całe moje życie.
W sercu gołębia zwiewne pieśni, już polatują cichym dźwiękiem
na cóż mi dzisiaj ogród marzeń, tym życiem się już nie napełnię.


A teraz cieniem wodospadu, gdzie każda łza po sercu płynie
w lustrze ta sama niewidoczna, twarz co zwierciadłem Boskim żyje.
Nie będzie tańca i zabawy, świat nie jest przecież doskonały
wszystkie już lata mego życia, zwierciadło szare zabierze.

**********

....miejsce duszy - to płomień właściwego wyboru....

autor

Katarzyna Marciniuk

Napisany: 2016-12-16 Dodano: 2016-12-16 13:02:38

Ten wiersz przeczytano 1212 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie