01:19, 2012-02-27

Oszukać emocje?
Banalne.
Wstrzymać prawdę,
nieuniknione.
Odnaleźć Grala litości,
nierealne.

Kłamstwem zarządzać?
Złudne przeczucie.
Zaprzepaścić jedną z szans.
Programować każdy ruch,
przeplatanym językiem nieświadomości.

Nieomylnym być,
z życia kpić.
Powietrzem żyć?
Błąd? Nie.
Egoizm przesiąknięty
do krzty.

Paraliż przy finiszu,
początkiem odrodzenia.
Duszy?
Czym w ogóle jest?
Materią miotająca tysiącem myśli i uczuć.
Rozproszoną półprawdą, esencją człowieczeństwa.

Błysk przepływający przez rozum,
obwiniający świadomość.
Narodzony w cierpieniu?
Nie.
Ludzkiej,
beznadziei.

Stojąć nad przepaścią umysłu,
głupiec rzeknie:
Znam prawdę,
odkryłem wewnętrzną harmonię.
Bzdurną fantazję,
nieokrzesany świat iluzji.
Zmuszający rozlać krew,
niewinnych czy iluzjonistów półprawdy?

autor

Dav

Dodano: 2012-03-31 17:19:39

Ten wiersz przeczytano 592 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie