1471

Znów jestem w swej samotni, zamykam oczy
By nie widzieć tej pustki
Która mnie otacza
Upuszczam kolejną łzę
I wiem
Że po niej spłyną jeszcze miliony
Szarości mej otchłanie
Toną w ciszy nie szukając ratunku
Myśli złapane w sidła smutku
Życie
Które nigdy nic nie znaczyło
Było i jest wielkim nieszczęściem
Skazany
Wyrok zapadł
Gdy jak grzech na świat zostałem zrodzony
I od tamtej pory
Żyję w mej samotni
Bez światła
Bez wyjścia
Tylko szarość mej duszy
Nieskończenie samotny
Wiecznie zatracony
Bez miłości
W swym smutku zagubiony
Poroniony choć już bólu nie czuję
Zdradzony
I gniew serce truje
Jak wąż swój jad wstrzykuje
I gniew w myślach znów czuję
Po raz kolejny w swej samotni
Nawet mój cień mnie opuścił
Nie ma dla mnie miejsca na tym świecie
Podcinam skrzydła
Próbuję odlecieć

autor

andrzej

Dodano: 2008-01-10 15:26:11

Ten wiersz przeczytano 698 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie