18 sierpnia 1992

Serce wali w piersi mej jak młot Thora.
Stoję na brzegu bezkresu błękitno-zielonego
I widzę twarz moją w lustrze wzburzonym.
Słyszę dźwięk ten pusty i pełny zarazem,
Głośne jęki? Śpiewy? Krzyki? Nie wiem!
Jakbym leciał, unosił się lub spadał.
Czuję wiatr chłodny w każdym włosie,
Między palcami płynie.
Na ciele mym gęsia skórka,
A w oczach mych piękna pocztówka.
Widzę Matkę swą i Ojca swego.
Obok nich dwójka dzieci się bawi,
Lepi zamek z piasku, w wodzie pluska.
Nagle słyszę głos „ R… pobudka! ”.

autor

Alexander_Supertramp

Dodano: 2009-05-07 17:00:21

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie