302 Co dzień i co noc...
dziękuję Waldi za pąsowe róże...one stały się inspiracją dla wiersza...
pąsowe róże dajesz związane uśmiechem
są takie zjawiskowe smutek rozgrzewają
całujesz aksamitem w zmowie z echem
jedną chwilą gdybyś był byłoby inaczej
wiejesz w głowie jak wiatr co gania przed
siebie
smagasz w twarz bezszelestnie z chmurami
ze słodkim deszczem po zaczarowanym
niebie
ciepłem wspomnień dotykasz cudownie
myślami
i milczysz nie potrzeba słów nie potrzeba
nic
wystarczy że słyszę co noc jak w szyby
dmiesz
zapachem róż serce kołyszesz ból
łagodzisz
proszę nie odchodź do nieba zostań ile
chcesz
autor
beano
Dodano: 2020-10-27 10:35:17
Ten wiersz przeczytano 1691 razy
Oddanych głosów: 31
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (68)
_weno_
dziękuję za zrozumienie...
jesteś kochana:)
Wszystko jasne beano, jeśli róże mają ogrzać* smutek
to i mnie zrobiło się cieplej na sercu :)
Piękny, melancholijny wiersz bardzo mnie nim
wzruszyłaś.
Pozdrawiam serdecznie Beano :)
joannobarbaro
dziękuję za nic dodać nic ująć...
serdecznie odpozdrawiam:)
Marku
miło, że zajrzałeś
pozdrawiam ciepło i serdecznie
Beata:)
Jastrzu
róża w imieniu i w sercu
przetrwała
bo tylko w snach pozostała
choć płatki dawno
rozsypała na wietrze
choć smutkiem pachniała
to jednak wciąż...
smutek rozgrzewała
i wokół powietrze
Dziękuję za komentarz Mistrzu:)
Pięknie wyraziłaś smutek i tęsknotę. Prawdziwie
poetycki przekaz.
Pozdrawiam.
Marek
Pąsowe róże... Pierwsze skojarzenie - podróż w
przeszłość ("Godzina pąsowej róży"), kolejne - to spór
o uniwersalia (tu przychodzi mi na myśl Szekspir
"Czymże jest nazwa? To, co zwiemy różą,
Pod inną nazwą równie by pachniało…"
oraz "Imię róży" Umberto Eco z mottem "Stat rosa
pristina nomine, nomina nuda tenemus"). Róża to też
symbol różokrzyżowców - konkurenta Boga, którego
później utożsamiono z szatanem i... Maryi (stąd
paciorki do mechanicznego odmawiania modlitw nazwano
"różańcem"). Dla Polaków róża jest też symbolem
emigracji ("Z różą czerwoną przez Paryż"). Jest to też
symbol miłości i ofiary krwi.
Ten kwiat ma tyle symboli, że nie wiem jak czytać Twój
wiersz. Myślę, że utożsamienie ofiarodawcy z wiatrem,
który i sam przemija, i przywiewa wspomnienia o czymś,
co już przeminęło - wskazuje, że Tobie najbliższe są
skojarzenia Marii Krüger.
śliczny wiersz,
nic dodać nic ująć,
pozdrawiam serdecznie:)
Annno
tak
;)
Mariat
dziękuję za poczytanie
pozdrawiam serdecznie
Krzysiu
dziękuję
Twoja słowa zawsze mają w sobie tyle mądrości
pozdrawiam serdecznie
Marku dziękuję za zrozumienie
pozdrawiam serdecznie
Moc smutku i tęsknoty wyczuwam. Wspomnienia sercu ból
sprawiają. Oby sny przynosiły wspólne radosne chwile,
sprawiały ukojenie. Moc serdeczności i uśmiechów
wysyłam.
Krzysztofie
dziękuję za podobanie
pozdrawiam serdecznie