3.15

Upojny sen, zbawienny dla ciała i duszy przerywa szmer,
okropny szmer.
Powieki nigdy nie były jeszcze takie ciężkie.
Z trudem je podnoszę.
Obawa,
pierwsze uczucie, które nawiedziło me serce.
Podchodzę do okna a tam,
pustka.
Na ulicach błąkają się kłębki kurzu, bloki przysłaniają blask księżyca,
ciemność.
W domu jeszcze nigdy nie było tak cicho.
Pozostawiona samej sobie poczułam się jak pustynny kwiat- samotna i przerażona.
3.15- godzina mojego przebudzenia,
czyżby rzeczywiście była ona przeklęta?

autor

....:::dreams:::....

Napisany: 2010-06-11 Dodano: 2010-07-10 23:22:58

Ten wiersz przeczytano 705 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie