…tuleniem….

A ja myślę, że dziękować nie trzeba.
Za węgielków szczerą przenikliwość,
Za najmilszy kawałeczek nieba,
Za najczulszą w spojrzeniu troskliwość.

Za poranne budzenie z ciepłem kawy,
Za wieczory wśród gwiazd i obłoków,
Za osobne i wspólne nasze sprawy,
Za kochanie tych samych widoków.

Za buty zamszowe w szumie liści,
Za brzmienia, co w baroku zrodzone,
Za rozbiór , analizę słów i myśli,
Za istnienia, co dla siebie stworzone.

Za wielbienie, tak kobiecie potrzebne,
Za wrażliwość,(mężczyzna mieć ją musi)
Za łzy śpiewające oczom rzewnie,
Za intelekt, co mnie siłą swą przydusił.

Za perełki jasne w każdym słowie,
Za patrzenie na świat przez człowieka,
I za konie i za domy szachulcowe,
Za dłoń która gdzieś tam na mnie czeka.

Za kamienie w kształcie serca fioletowe,
Za mrużenie dobrych oczu-kiedy troska,
Za słuchanie, za monolog , za rozmowę,
I za rady jak w tym świecie trwać, jak zostać.

Za to wszystko i za więcej rzeczy jeszcze,
Ktoś dopowie, że to prawie tak jak za nic,
Nie dziękuję lecz najbardziej ludzkim gestem,
Tulę Ciebie, tulę mocno, tak bez granic.

*

autor

ROZTRZEPANA

Dodano: 2005-11-06 10:06:10

Ten wiersz przeczytano 699 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie