96 istnień

Zgasł blask życia w źrenicach
utonął w morzu ciemności o poranku
ból rozdarł serca i ciała
łzy zastygły na policzkach
rozpacz

ścięte drzewa w smoleńskim lesie
straszą kikutami raniąc niebo
rozrzucone szczątki dogasają
we mgle ziemia krwią naznaczona
płacze

żal cierpienie i wspomnienia
nie powrócą już do swoich domów
nie zasiądą przy rodzinnych stołach
odeszli wszyscy do domu pana
w milczeniu

biało czerwone kwiaty na placach
czarne fotografie i modlitwa
setki zniczy utworzyły łunę
pod błękitną kopułą nadziei
żałoba



10.04 – 11.04.2010.

autor

kazap

Dodano: 2010-04-12 10:33:52

Ten wiersz przeczytano 1690 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie