Abażurek

Mówią na niego Abażurek -
nikt nie wie skąd się tu pojawił.
Jest szczupły, młody, bardzo miły -

wczoraj otworzył drzwi do auta
i życzył mi dobrego dnia.
I podarował z pluszu lwa.

Mówią na niego Abażurek,
czasem zakłada go na głowę.
Sznurek przełożył przez jedno ramię,
a na nim wisi Kubuś Puchatek.
Pod pachą nosi mnóstwo maskotek,
już nie planuje - co dziś, co potem.

Mówią na niego Abażurek
i wtedy wszyscy się uśmiechają.
Powiedział do mnie 'jestem kloszard'.
Myślę: czy jest, czy był - tam, w raju?

W piątek pod sklepem opowiadał
(temu Grzesiowi, który zmarł nagle),
że kiedyś miał małego synka i piękną żonę,
i dom, i szczęście. I że zginęli
w strasznym wypadku.

Mówią na niego Abażurek -
to brzmi jak hasło, jak zaklęcie.
Dziś znów widziałam go pod sklepem,
siedział na koszu, się uśmiechał.
Głaskał Kubusia pluszowego.

Chciałam zapytać, coś powiedzieć,
ale... abażur od starej lampy.

Nie, nie. Nie wolno!
Nic przecież nie wiem.

autor

cii_sza

Napisany: 2018-08-09 Dodano: 2018-08-09 14:40:19

Ten wiersz przeczytano 1529 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie