Achmatowej

Anna do ciebie przez ciemnię biegła,
a ja w jej wersy dla ciebie wmiękłam.
Wołała do ciebie miłości okrzykiem,
a ja na śniegu świeciłam tylko zniczem.

Odwracałeś się do niej tak chętnie,
krzyczałeś – „Wróć, bo się zaziębisz”,
a ja na śniegu w dziurawych kozakach,
marzłam niewidzialna w tych białych zaspach.

Odszedłes i ona sobie poszła,
a ja na śniegu przy tej mogile stałam samotna.
Czekałam już zamarźnięta,
ale nie jak ta Anna, nie jak ta wieczna!

autor

LenaLaut

Napisany: 2007-12-04 Dodano: 2007-12-19 00:01:13

Ten wiersz przeczytano 623 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie