Adam i Ewa

Z pierwszym promieniem słońca
przez świeżo umytą szybę
wkrada się monotonia
z mizernym koszykiem interesujących zdarzeń

Sypie popiół na dwie twarze
na dwa serca
na dwie dusze

On jak co rano
swoje ambicje chowa
do czarnej aktówki
przygładza włosy
spryskuje się wodą przeciętności
A potem wystukuje na ulicy
rytm codzienności
obcasami lśniących pantofli

Ona zaparza herbatę
po raz setny przeglądając
pożółkłe fiszki wypłowiałych pragnień
Znajdzie między kartkami książek
zasuszone nadzieje
W futrze kota poszuka
lekarstw na obojętność

Wygnani razem z ciszy
Wrzuceni w odmęty życia
W ustach mają smak raju
A w uszach dźwięczy im
huk zatrzaskiwanej bramy

Gaśnie już światło
Ona już nie ma pięknych lśniących oczu
On nie taki kochany jak kiedyś

I tylko w środku nocy
W odbitym w lustrze księżycu
Oboje widzą siebie
Pięknych
Dobrych
I czystych.

autor

Claire Verite

Napisany: 2005-02-05 Dodano: 2005-04-21 19:40:15

Ten wiersz przeczytano 570 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie