ADAM i EWA

Adam był pierwszy na tym świece.
Chodził po ogrodzie smutny przecie.
Nikogo nie było do towarzyszenia,
Aż do Boga dał swe wspomnienia.

Pan Bóg obiecał dać pomocy.
Wyjął żebro, jak spał w nocy.
Znalazł dużo miodu i także gliny
I wyrobił urok pięknej dziewczyny.

Ewa, tak się ona nazywała
Dobre towarzystwo Adamowi dała.
Rożne owoce tam sobie zrywali,
Bo się nimi tak pożywiali.

Ale jedno drzewo było zabronione,
I Pan Bóg myślał, że to jest skończone!
Ewa jest w ogródku ale bez kija,
A na jabłonce jest duża żmija.

Ewa żmij się wcale nie bała,
Bo żmija do Ewy po polsku gadała.
“Taka piękna ty dzieweczko,
Zerwij, zerwij, sobie jabłeczko.”

Ewa żmii się posłuchała,
I jedno jabłko sobie dostała.
Ale całego jabłka zjeść nie chciała,
To Adamowi resztę dała.

Bardzo smaczne to jabłeczko,
Dałaś mi moja kochaneczko.
I po bardzo krótkiej chwili
Oboje się już wymienili.

Zaraz liście sobie zbierali,
I się nimi poprzykrywali.
A Pan Bóg szukał ich w ogrodzie,
W krzakach znalazł, zaraz przy wodzie.

Pan Bóg ich prędko wygnał z Raju,
A teraz po świecie się tułają.
Dzieci mieli, to jest pewne,
Dlatego wszyscy jesteśmy krewne!

Stanley K Kamiński
03/31/06

autor

Stanislaw K. Kaminski

Napisany: 2015-03-11 Dodano: 2015-03-11 00:20:55

Ten wiersz przeczytano 1888 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie