W afekcie.
Dla jednych banał.
Dla innych okruch prawdy.
Moje oczy, widzą króliczą norę.
Twoje, ciemną i głęboką studnię.
Złota nić. Mój prywatny promień słońca.
Milczysz? Masz zaszyte usta.
Coś się zbliża.
Ty? Nic nie możesz zrobić.
Spoglądasz w sufit. Chcesz dotknąć.
Nic.
Sidła w podłodze, mocno miażdżą
piszczele.
Nie potrafisz uciec?
Przecież to takie proste.
Banalne.
Ja, opuszkiem palca wygładzam granice
prostoty.
Ty, wyszukanym tematem wycierasz
podłogę.
autor
DMN
Dodano: 2010-08-06 01:37:30
Ten wiersz przeczytano 695 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Przekazana kawa na ławie, ale lekceważenie też
znacząco zabrzmiało w ostatni dwuwersie.
Przyznaję, że niemiło zaskoczył autor.
"Ja, opuszkiem palca wygładzam granice prostoty.
Ty, wyszukanym tematem wycierasz podłogę" w prostocie
jest piękno, tyle, że wrogośc trzeba odłozyc na bok,
zmienia nas w nasze przeciwieństwo.
Refleksyjnie o ludzich,,niestety rozni oni sa.
Pozdrawiam cieplutko z dalekiej Australii.