Agnieszka Fatyga

Songi Brechta, musicale, romanse rosyjskie,
arie operowe i ich pastisze
To lubiła najbardziej, wolała te formy,
w których odpowiedzialna za wszystko jest sama.
Tak mówiła.
Agnieszka Fatyga, skromna i dobra.
Miała tylko 62 lata.
Niech spoczywa w pokoju[*]

"Mamo, dobranoc. Jestem przy Tobie znów.
By nikt już, Mamo, nie spłoszył Twoich snów.
Z ramion zrobię nam kulę, co
Świat cały można zamknąć w nią i
Popłyniemy w dal. Noc, Ty i ja.
Więc śpij, a ja - ja zabiorę Cię
Do tego sadu, gdzie wszystko zaczęło się.
Tam lato trwa i czeka na Ciebie sad
By znów objąć Cię, tę dziewczynę sprzed lat.
Tam wszystko, co żyje, wpatrzone jest w drogę, co
Ktoś kiedyś popchnął Cię w nią
Jak w powieść o życiu złą
I pobiegłaś po miłość i życie
I ścięła wojna warkocze Twe
Wzięła Twą młodość, jak wiano swe.
W krzyk Twój złym piachem sypnęła na wiek.
Mamo, ja - ja zabiorę Cię stąd.
Na inną planetę, co błękit otacza ją.
Mieszkają tam nasze młodości dwie.
Bo i ja już też ścięłam warkocze swe.
I popłyniemy pod tę lepszą z gwiazd.
Staniemy pośród traw.
Tam dom Ci zbuduję i łódź.
Lecz nie tu, nie tu, nie tu.
Bo nie dla nas Ziemi tej czar.
Nie dla nas jej welon i maj.
Ktoś kazał w sieni pozostać nam.
Mamo, dziewczyno, Tak piękna jesteś.
Oczy Twe, Miłość, Dłonie gołębie.
Czułość Twą zaniosę jesieni i
Miastom, co swych się boją kamieni i
Wodospadom.
Mamo, dobranoc".
(muz. i sł. A. Fatyga)

Jeśli to możliwe, proszę o niegłosowanie. Dziękuję.

autor

Annna2

Napisany: 2020-11-05 Dodano: 2020-11-05 10:11:49

Ten wiersz przeczytano 1970 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie