Akceptacja. Proza.

Czas goi rany, a akceptacja danej chwili bardzo jest
potrzebna, by zacząć myśleć pozytywnie.
Pozdrawiam Tereniu

Tak...życie toczy się dalej i trzeba pogodzić się ze
zmianami...pozdrawiam

Kolorowo i wiosennie opisałaś dalszy ciąg życia, kiedy
człowiek od nowa zaczyna żyć pełnią życia i cieszy go
wszystko, co wokoło się dzieje, chociażby w
przyrodzie, tak, jak u Ciebie.

rozstania są zawsze bolesne, ciężko się po nich
pozbierać, ale życie jest jedno, warto otrzeć łzy i
próbować złapać szczęście...ładny wiersz, taki
wiosenny, przepełniony kolorami...pozdrawiam

Bardzo ciekawy życiowy wiersz połączony z miłością i
tej dla przyrody-jak bez niej może egzystowac normalna
miłość? Prawie wcale,a Ty połączyłaś świetnie
obie...powodzenia

są w życiu takie sytuacje- że nie jesteśmy w stanie na
gorąco zaakceptować niektórych czynów...one tak jakby
zaraz na wstępnie nie były brane pod uwagę.... jeśli
odchodzi ktoś, kogo serce ponad wszystko miłuje- to
jest uczucie sięgające zenitu...i powiem nie wyobrażam
sobie tego...ale jednak w Twoim przypadku tak się
stało....teraz ważne być znów łapała kolory życia,
cieszyła się tym co wywoływałoby chociażby odrobinkę
radości....bo uśmiech rodzi uśmiech... do ludzi
radosnych bardziej nas ciągnie- zatem uśmiechaj się-
bo nie wiadomo- może niebawem ktoś zakocha się choćby
na początek w Twoim uśmiechu.... pięknie piszesz-
emocjonalnie- tak malowniczo że z czystą przyjemnością
Ciebie czytam.... pozdrawiam i wiele ciepła, słońca,
radości, przyjaźni i miłości życzę....

witaj Tesso, swoją radość i szczęście pragniesz
przekazać nam czytelnikom,
z nami się nimi podzielić. przy okazji opisujesz w
znany sposób zachowanie otaczającego nas świata.
Robisz to bardo dobrze. twoja "specjalizacja" nabiera
kształtów. sedecznie pozdrawiam.

Pamiętnik pani w średnim wieku ale sympatyczny.

Najwazniejsze, że możesz już nie płakać :)

wspomnienia -do dobrych się uśmiechamy , złe same jak
bumerang wracają- nie da się od nich uciec -nie da się
zapomnieć - trzeba je zaakceptować - a życie toczy się
dalej -żonkile kwitną cieszą oko-wiosna budzi do
życia przyrodę i nam daje nadzieję na nowe -
cieplutko pozdrawiam

Tereso pięknie piszesz w swojej prozie o
miłości....pomimo udręki i lat straconych,łez i
bólu.pełen nadziei i zapachu wiosennych
kwiatów.....słonce i rodzące sie nowe...i miłosc
budząc do życia na nowo.....pozdrawiam

Proszę popracować nad interpunkcja i składnią. Poza
tym proza wymaga wciągnięcia czytelnika, nie
oznajmiania mu o zaistniałej rzeczywistości.

bo przecież życie toczy się dalej…to
prawda...nie należy płakać nad rozlanym mlekiem..do
góry głowa Teresko...pięknie to opisałaś...widzę ,że
proza to jest to w czym się odnalazłaś...

Różne są drogi, które prowadzą do akceptacji. Twoja...
poetycka.