Alchemik

Wydestylowałem wczoraj pokoju ambrozję,
nektar zło wytrącający z pierwiastka ludzkiego.
Chciałem szponami wyorać z serc wsze animozje,
aby na banicję wieczną zesłać rogatego.

Miałem sen, w nim mi kazałeś porzucić te plany,
tak stanąłem nad przepaścią odpowiedzialności.
Pragnę zrzucić swą powinność, lecz ów los mi dany,
abym rozpszarpał nadziei ciało aż po kości.

Z serca bowiem musi powstać, co ma przetrwać lata.
Muszę zniszczyć recepturę, piętrzą się me fata,
gdyż w przekleństwie ślepca nie poznam skutków ubocznych.

I choć przed sobą nie skryję owej srogiej winy,
nawet gdybym tonął w Lete, miotał z niej plwociny,
kto by mnie potępił, tego nazwę krótkowzrocznym.

autor

Sigul

Dodano: 2006-09-19 05:57:25

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie