ale jest niedziela

kiedy mi mama mówi "córuś, nie możesz sama się zestarzeć",
aż tonę w tym bezmiarze troski i coś mi kłamać mamę każe,
więc kłamię "mamo, nic się nie martw", a mama smutno wlecze temat,
że sobie sama nie poradzę, i widzę w oczach starszej pani
te lata, które spędza sama, i przed którymi chce mnie ostrzec,
widzę ten węgiel, co na jesień, i drzewo, które zbiera w lesie,
jak ciężko pcha gałęzi wózek, i jak otula wiotkie róże,
bo zima dużo dłużej w jurze, i jak wykłóca się z malarzem,
że dom miał bielić w zaszły czwartek, emerytura się rozchodzi,
a jej jest coraz trudniej chodzić, jak stawia kosz na starym ganku,
pełny pokrzywy i tymianku, a w korze dębu płucze włosy,
i jeszcze cieszy z rannej rosy, choć już reumatyzm skręca palce,
mleka przygrzewa jedną szklankę, gotuje tylko jedno jajko,
i tylko jedno stawia krzesło, i patrzy smutno w swoją przeszłość,
wykręca numer, a ja mówię "mamo, no, nie mam czasu w sumie,
bo zaraz lecę na siłownie, proszę, w tygodniu nie dzwoń do mnie".

hagora - nie ośmieszaj się. przed spójnikiem "i" daje się przecinki, jeśli się powtarzają.

autor

joanbielsko

Dodano: 2009-07-20 00:49:16

Ten wiersz przeczytano 676 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie