ALEGORIA ŻYCIA
Są na świecie rzeczy ,
które się pamięta.
Tak jak dekalogu,
to rzecz dla mnie święta.
Kładą się jak rosa
na życia połaci.
I naszym sumieniu,
myślach naszych braci.
Tak jak na tej ziemi,
miejsca nie wybierasz.
Tam gdzie los cię rzuci,
musisz cierpieć nieraz.
Dobry los Ci robi,
czasem niespodziankę .
Da Ci talent - zdrowie,
trzosu pewną miarkę.
A czasem doświadczy,
bólem i cierpieniem.
Niechcianym kalectwem
i tęsknoty cieniem.
Najważniejsze życia,
jest rodziny grono.
Ojcowskie ramiona
i matczyne łono.
Które Cię zrodziło
i dało początek.
Sióstr i braci miłość,
rodzinny zakątek.
Tam gdzie czujesz ciepło
i płomień Cię grzeje.
Rodzinne pielesze
i miłości plemię.
Gdy opuścisz gniazdo,
życia ruszysz szlakiem.
Nie zapomnij nigdy
co rodziny znakiem.
To co daje ciepło
i płomieniem grzeje.
Ognisko rodzinne,
zawsze ocaleje.
Znamy my to starzy,
od lat my na szlaku.
Zrozum co to życie,
nasz ty nieboraku.
Prymus
Komentarze (7)
Piękne przesłanie niesie wiersz,warto było przystanąć
i się zamyślić.Pozdrawiam.E.
Poruszony ważny temat, szacunek i przynależność do
wspólnego klanu rodzinnego.
Ze spraw technicznych, to potrzebny jest porządek w
interpunkcji, nie zawsze po dwóch wersach kropka
postawiona jest właściwie np.
"Są na świecie rzeczy,
które się pamięta -
tak jak w dekalogu,
to rzecz dla mnie święta." (wydaje mi się, że to
stanowi całość)
niestety to zrozumienie wymaga doświadczenia, a
doświadczanie boli...
Podoba mi się ten monolog życia:)))
przemierzając szlaki życia, patrzysz jak czas szybko
płynie,
tyle drogi do przebycia, nie zapomnij o rodzinie,
bardzo ładny
wiersz, pozdrawiam
zrozumieć życie....przez lata próbujemy to zrobic
czasem jest to bardzo trudne
bardzo dobry wiersz :-)
pozdrawiam serdecznie
piszesz moimi słowami, to życiowe wartości i szacunek
do wszystkiego-tolerancja dla tych o innych poglądach
i zdaniu+++