Alkoholwy zgon

Świat przepojony alkoholem całkowicie ,
zabrało mu to życie.
Co dzień po wódkę do monopolowego szedł ,
coraz bardziej w nałogu objęcia więdł .
Waląc w ściany ze złości ,
szukał w alkoholu miłości.
Dzień za dniem pił ,
pogrążał się całkowicie,
w mroku zenicie.
Przyjaciele go opuścili,
w jednej sekundzie się stoczył
życie swoje przeoczył.
Wszystko ucieka mu z przed oczu,
film się urywa,
koszmar nocny przez umysł przepływa.

Budzi się z krzykiem co nocy ,
do boga woła pomocy.
Coraz bardziej wbija się w toń,
po butelkę wyciąga dłoń.
Umiera powoli ,
niszczy siebie samego,
dobija go własne ego.
W końcu nie wytrzymał
zapił się na śmierć,
nikt nie usłyszał krzyku.

autor

Konrad Szewczyk

Napisany: 2014-09-15 Dodano: 2014-09-15 15:28:43

Ten wiersz przeczytano 1081 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie