Aniele Mój (list)

Aniele Mój...

Stoję nieruchomo na schodach do raju. Boję się wejść o choćby jeden stopień wyżej. Spuszczony wzrok nie pozwala mi dostrzec twarzy, ale mijają mnie... , mijają mnie te ślepe cienie. A jedna czy milion łez - to już nie ważne, bo ogrom ludzi lub zwyczajny ich tłum przechodzi obok i nie widzi - tak(!) - nie widzisz, że płaczę....
Niczego się nie nauczyłam przez ten czas Aniołku, bo nie mogłam odnaleźć myśli, a znalazłam Ciebie. I choć chciałam pamiętać - przetrwaliśmy zapomnieniem. Echo szeptu w dalszym ciągu odbija zarys Twojego imienia na ścianach, a z moich pczu płyną łzy.
Ich ciekawość dla miękkości łóżka spuszcza je do dołu. Upadają z przeraźliwym hukiem, a ja tulę się do poduszki imitującej Ciebie, która obejmuje mnie trochę za lekko... Wzrokiem, jak zawsze, gdy nie mogę zasnąć, wędruję po tymczasowo szarym wnętrzu. Za oknem nie widać jeszcze promieni słonecznych tylko tani blask pomarańczowego światła latarni. Na zewnątrz cicho... , tak cicho spadają płatki gwiazd. Jak to moźliwe(?) - znowu świat mojej ulicy przykryła ich srebrna pościel, ale dlaczego zostały mi już tylko długie nieprzespane noce?! Dlaczego dzień bez wahania przestał istnieć, a dłonie ściskają chłodny popiół przed chwilą spadającej wiecznści?
Na oddalonym o miliardy analiz widnokręgu znajduję odpowiedź, lecz nie rozumiem czego mi dalej tak mocno brakuje(?)...
Wycięto Nasze drzewa. Pusta przestrzeń odsłania oblicze samotności. Czasami marzę, ma przekór sobie, o Twoim szczęściu przy idealnie prawie wymarłego gatunku prefekcji, lecz na próżno, skoro gubię powagę modlitwy. Skrzydła motyla mojej myśli kołyszą żałosny wymysł i dążą na ulicę radości, ordynarnie niszcząc rzeczywistość...

...Tak mi Ciebie brak...

autor

DeatH-GirL

Dodano: 2006-05-06 13:49:44

Ten wiersz przeczytano 425 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie