Anioł

Podawać się za anioła,
Choć nie być nim w najmniejszym stopniu,
A prawdziwego mieć tuż przed swą twarzą,
Patrzeć na niego, choć nie widzieć,
Nic prócz słabego cienia jego skrzydeł,
Bo błękit jego oczu jest tak czysty,
Że aż poraża światłem, tym nieskalanym,
Oddycha, pierś unosi się i opada,
Czujesz to i teraz tobie brakuje tchu,
Wyciąga do ciebie dłoń, z nadzieją,
Czujesz się jak ślepiec w labiryncie,
Lecz odwzajemniasz dotyk,
Coś w tobie dojrzewa,
Eksploduje i uwalnia igiełki przyjemności,
Drżysz,
Mówi do Ciebie,
Nie słuchasz,
Skupiasz uwagę na jego głosie,
Tak zwyczajnie niebiańskim,
I stoisz tak ze swym Aniołem,
Jak Pierrot i Arlekin,
I choć po twej twarzy spływa czarna łza,
To chyba w tym przedstawieniu grasz Arlekina...

autor

Złotowłosa_Poetka

Dodano: 2010-10-13 16:10:46

Ten wiersz przeczytano 695 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie