Anna Orleańska

Jakowegoś obleśnego pryncypała
Panna Anna niefortunnie dość poznała
Zdominować chciał wszetecznik to co jej
Choć się bała to pognała go że hej!

A koniuszy człowiek zacny lecz namiętny
Na powaby słodkiej Anny też wzmógł chuć
Ojca flinta ostudziła te zapędy
I nie tylko chuć tę przestał czuć

Dalej przyszedł barbarzyńca z uniwerku
W księgach siedział całe życie życia wróg
Zapragnąwszy chwilowego choć numerku
W konkurs stanął erudyta ale zmógł!

A Anulka w swym dziewictwie niewzruszona
Kupidynkom pluła prosto w twarz
Nocą w wuja Teodora szła ramiona
Gdy ją w domu siłą starzec brał nieraz

Z tą czystością godną hołdu lata błogie
Spędzała pokwitajka pośród tłumu
Który nawet w jednej chwil przed połogiem
Nie śmiał zwątpić w wielką moc rozumu

I niech teraz po raz wtóry śpiewa wieś
Zgodnym chórem na pannicy naszej cześć
Tyle głosu ile tylko Bozia da
Że Anna jest czysta jak łza!

autor

nickjamesnick

Napisany: 2009-08-05 Dodano: 2009-08-27 09:47:32

Ten wiersz przeczytano 1172 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie