Antidotum na niewierną przeszłość

Zaklinaj zawsze słowem swym wiernym
me odchodzące w popłochu zmysły
do ciemnic zimnych i głębokich schodzące.
W strachu śmiertelnym gdy rodzi się panika,
w porywającym szaleństwie gdy ogień pożera umysł wybuchem,
w toksycznych kaftanach negatywnych dni
gdy słońce umiera krwawiąc larwami rażącego światła.

Reanimuj moje w posuchach tonące serce -
podawaj szmaragdowe ampułki pocałunków
ciepłą ambrozję twych ust co oswabadza
słowem, muśnięciem, drgnięciem, pieszczotą.

Wyklnij z ostoi mojej krwawiącej duszy
wszystkie zatruwające milczeniem istoty,
szkarłatnym gestem szczerego umiłowania
roznieć eteryczny pożar niespokojnego wnętrza
by czarnym i piekącym dymem przyżeczeń
wypłoszył drapieżne gryzonie mych wpomnień.

Odtąd wszystko niech zacznie się spisywać
na białych stronach nowej księgi -
niechaj moja świeża i czysta darń obrodzi
w swe pierwotne i błogosławione owocnie,
niech zakwitnie poezja srebrzystych pąków.
A krąg naszej nieskonczoności niech się zamknie
w chwilach tych
magicznych
prostych
nieskalanych i powszednich.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-01-20 Dodano: 2007-01-21 19:26:26

Ten wiersz przeczytano 811 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie