Antytekst na antysztuki

Jak odciąć się od niedoskonałości świata?
Jak uwolnić od szaroburej rzeczywistości?
Jest na to sposób, jest nader prosty,
znany od dawna, także jaskiniowcom.
Dziś wiemy, że w pogoni za mamutem,
rodził się w nich duch artysty,
by mogli ryć na ścianach to,
co wryło im się w pamięć,
nie mniej namiętnie, niż czynią to
dzisiejsi graficiarze.
Tak powstała sztuka.

A sztuka prawdziwa jest długowieczna,
epokowa, nie zna granic.
Bardzo w to uwierzyliśmy.
Uwierzyli w to wszelakiej maści artyści,
"wycycnione" artystki i kwitną dziś "wyustnione" dialogi w sztukach, wydmuchane słowa z ust wywiniętych, jak mankiety u spodni.
Powtarzają kwestię „co ty wiesz o zabijaniu!”, jakby zabijanie
– to dopiero była sztuka…

A to ze sztuką ma tyle wspólnego,
co ze sztuką mięsa na obiad.
O ile się nie mylę, są też sztuki,
w których zdarza się rzucać mięsem,
ale to raczej tanie sztuczki,
żonglerka, na wypadek gdybyś
na widowni chciał zasnąć.
Puszczą takie coś w charakterze
piłki, złapiesz – nie zaśniesz,
spokoju nie zaznasz.

A kiedyś to człowiek wychodził
urzeczony, zaczarowany grą aktorów,
prawie jak książę z księżną
udawał się na powrót do domu,
jak do pałacowych komnat.
Wierzył w przemianę błotnej żaby.
Wchodził do teatru jako ta żaba
utytłana codziennością i jechał
na pegazie między antraktami.
Nie przyszło mu do głowy,
by pytać, czy kumasz.

Dziś – sztuką jest z nią - wytrzymać.

autor

marcepani

Napisany: 2019-04-30 Dodano: 2019-04-30 19:04:37

Ten wiersz przeczytano 1746 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Monolog Klimat Wesoły Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie