Apationata
Nie było sztormu ani burzy,
wiatr nie wiał w oczy te niebieskie.
Zagubił się w odmętach sennych,
czy znajdzie go gdzieś, kiedyś jeszcze?
A był natchnieniem, bohaterem,
zbiorem jej myśli oraz pragnień.
Oczekiwała nazbyt wiele,
może bez niego będzie łatwiej.
Gwiazdy gwiazdami tylko będą,
a księżyc zwykłym ot księżycem
i będzie jej już wszystko jedno,
wiersze to, proza jest czy życie?
autor
ewaes
Dodano: 2018-06-10 10:29:56
Ten wiersz przeczytano 4273 razy
Oddanych głosów: 61
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (121)
@Kazimierz Surzyn--bardzo to miłe, że zaglądasz do
starych wierszy :)
Dziękuję :*)
Pewnie po trochu jedno i drugie, piękne wersy, z
przyjemnością czytam, pozdrawiam ciepło.
@zmegi
@cage
Pięknie dziękuję :*)
Bardzo ładne :)
często oczekujemy zbyt wiele a potem życie boleśnie
sprowadza nas do parteru... ale przecież chodzi o to
żeby latać a nie pełzać
:)
@fatamorgana--być może... :)
Dziękuję :*)
A może po prostu proza życia...
Pozdrawiam Ewo serdecznie :)
Dziękuję i pozdrówka.Kiedyś wrócę.
@One Momet - - bardzo mnie to cieszy :)
Dziękuje :*)
Podoba mi się forma i pomysł.Pozdrawiam ;-)
@Maja - - robie to z wielką przyjemnością :) również
dziękuję że jesteś :*)
@kaczor--tak mi się jakoś wymyśliło :)
Dziękuje :*)
@mily - - bardzo mi miło, dzięki :*)
Śliczne dzięki, że zaglądasz do mnie
Miłego dnia życzę:)
Zaskoczyłaś mnie wyszukanym neologizmem Ewo
Pozdrawiam pa :)