Apokalipsa w/g. M-Ateusza

My niedowiarki... – choć poeci.
(Ciągle – poeci niepojęci...)

Chcemy dotykać po imieniu
- nie chcąc nazywać, co się świeci
jak piękna prawda – skrą nadziei.

Nie chcemy nazwać Jej klejnotem
- bo ktoś rozwiesił gwiazdy geniusz

...więc – przeżuwamy słów miernotę.
(Wy)-razy – bolą jak kamienie
- i szaniec – w świadomości – trwa...

- już my - „pomniki...” (- bez znaczenia!..)
(lecz- różańcowe są kamyki)
- martwi, jak martwe pamiętniki,
zmarznięty ziemniak, martwa ziemia.

Żujemy słowa niczym mięso
nieprzyprawione i surowe
zamiast się cieszyć każdym kęsem
prawdy – przyjętej w ludzką mowę.

...

Nieopisane – jak kobieta,
która przechodząc – wzrokiem rani
(...swą świadomością – nieistnienia)

Twojego serca – Piękna Pani
w swym nieistnieniu – też przemija
Ala (- Liliana...) – wciąż Lilija...

...
...

Bohaterowie niepojęci!
(wciąż nienazwani po imieniu)

- ofiary wojny, niepamięci
i okrojeni aż do kości
(- ależ ta wojna Was – zniszczyła...)

jak – Wallenrody... - bez miłości

- wciąż okupacja w waszych żyłach

(więc okupacja – trwa)

Wciąż - jest (- bo było...)
(Kombatanci!..) – musicie czekać
(- „trzeba walczyć”)

Musimy czekać – aż z kamienia
- znów – tryśnie – Źródło...
- Odrodzenia.

...
...

Jaskółcze gniazdo – a w nim – jajo
co naznaczone jadem węża.

- Smok jest w elipsach.
- a na szyi
jak szal się pręży naga żmija.

Ode mnie to... - "apokalipsa..."

(bo smok – jest po to – by zwyciężać
- śmierć... - była... - po to – by zabijać!..)

Nad światem – nowe widmo krąży
- „nieopisane”. (w żadnej z książnic);


[Stoi mogiła – mauzoleum
(kilka tysięcy liczy lat)
- i z tej mogiły rośnie pnącze
i żółty kwiat
- już zachód zdobi.
Wojskiem?.. – pieniądzem miasta – splącze...
(a kiedyś był to śmieszny sen)
- dzisiaj – pytanie (znów) – "co robić?"

- gdzie jest – to wielkie mauzoleum?..]

...
...

Potworne jest kukułcze jajo:
to Wy! – poeci stalinowscy
(twarze pokryte w boskie pryszcze)
- jeszcze za młodzi – by mieć wąsy
- dojrzali... - żeby milczeć... - myśleć.

...

A słowo – piękne – niczym brylant
nieopisaniem wciąż przemija
i niepojęte – jednak świeci.
(a nieistnieniem swoim rani...)

Ala – Liliana – i Lilija
(mojego serca piękna Pani)

...
...

Mały „kamyczek” od słowika:
czarna „pisanka” liter... – nić
sznuruje oczy – i przenika
w duszę – i w pamięć
(już jest on prawie... – prawie nic:
„był czas potężny dla pieniędzy
gdy wilkiem patrzył w wilka człowiek.
Sponiewierany śpiewał słowik
czas gronostajów sobolowych
- sponiewierany, bo czas nędzy,
...że ludzie – ludziom – pomsty wołał,
że żniwny czas – i chleb na stole,
że krew – na skrzydłach jest anioła
lewił – modlitwy o kościołach.”

Był taki czas – i żniwny słowik.
Czarna jak heban – kość słoniowa

Lśni – od księżyców i w diamentach
żywa – w mozaik ornamentach
w drzewach i śpiewach – oraz gniazdach
w kwiatach z jej włosów i szmaragdach
w pamięci luster (w szminkach) gwiazdach

(Dziwny to słowik – jednak – śpiewa:
czarny negatyw – słów ulewa)

A słowo – piękne... – niczym brylant.
Nieopisane – wciąż przemija
i niepojęte – jednak świeci
(w swym nieistnieniem ciągłym – rani)

Ala – Liliana – wciąż Lilija...
(mojego serca piękna pani)

...
...

- I ja... - współczesny
(też poeta)
- Choć urodzony w Stalingrodzie
i ukąszony zębem Hegla...

(przeklęty jest ten kogel-mogel
materializmu, słowa, wspomnień)

Moje kalectwo jest ogromne
- i żal ogromny: motyl czekał...

(...Bo dwa motyle – jak dwa ognie
na dwóch przeciwnych krańcach ziemi
chciały poderwać się do lotu)

(a każden z nich – to sen człowieka
sen – w pięknych skrzydłach utulony...
...że jest! – rozumny – i wciąż czeka,
że ktoś opatrzy nasze rany)

...że może coś zostanie po nim!..

(po mnie) – poecie... – nienazwany(m):
żołnierz – poległy bez imienia,
co pożarł własny nieśmiertelnik:

(...Ala – Liliana – i - ...Nadzieja!)

Kukułcze jajo – pęka – w pełni
- wypełza wąż, co w jaju siedział
(pomiot Stalina i Hitlera)

- nagie to pisklę – kracze z gniazda
wciąż głodne prawdy (którą zżera)
jak sęp i hiena, by ktoś nazwał
okręt czerwonej bezbandery
pięknym imieniem bohatera,
bo „chrzest” mu dał potworne imię

Mają popłynąć – tam, gdzie Linke
(gdzie człek się strzegł – przed człekiem – wilkiem)
w Morze Czerwone (- naszej krwi),
gdzie jest (- to brzmi banalnie) – ZŁY.

Stroją okręty. Wiatr je nagli...
„Szkorbut”, „Zaraza”, „Komunista”
Lecz trzeba wejść tam. – Stanąć z diabłem
w zawody – i przemycić kryształ.

Truchło bandery leży w grobie
(w skorupach – „Alek” - kości... – („Ogień”))

Mijały lata. Długi rejs...
Wielu odchodzi – tracąc zmysły
- lub śmierć ich żegna. - Krew i śmierć
piętnuje – chłopców z „Komunisty".

Płyną. Wciąż płyną... więc – to tak.
w sercach ich - prawi już żałoba
- czekają wiatru – i – jest... (- Wiatr)
więc – znów „odnowa”, czy – odmowa?

„Szkorbut” dopłynął. – I załoga
z ulgą – (już tylko kwarantanna)
- witać chce z ludźmi się – i z Bogiem...

Okręt cholerny – „Santa Maria”
„Szkorbut”? – „Nadzieja”,
„Komunista”? – „Zaranną Gwiazdą” jest nazwany.

W zdumieniu patrzą „gienierały”,
niejeden oczy swe przeciera
„to -ż to? - „Zaraza”! - to cholera!”

„ -Kto? - jak? - i kiedy?
- Skąd ta nazwa?!”
...

Było - nie było... – wszystko w gwiazdach.

...
...


Oby się nigdy nie zdarzyło:
to była wielka, ślepa miłość...
w podeszwie serca – z pryczy drzazga
(mogło być gorzej: krew i miazga!)

...

Nazwałem ją niewinnym słowem
(w pełni – była mi złotym nowiem)

W jakimś wierszyku zasuszona
do końca – była mi motylem...

„To moje łzy! (- i tylko tyle?)
Po cóż-żeś wpychał mnie w ramiona.
Przeklęty! Straszny był dzień gniewu
gdy grom – na ślubie mym – miast śpiewu...”

– To był – nasz... - pogrzeb. – Jeden z wielu
- nieopierzona przyjaciółko

- „Ty (– opętany!) Przyjacielu...
- zaśnij!
(nie zgaśnij...)"

– bądź(!) - jaskółką

...

A słowo – piękne, niczym brylant
ciągle istnieniem swoim rani
w swym nieistnieniu wciąż przemija
mojego serca – piękna pani
okaleczona – w moich czynach
Małgosia – Kasia – i Krystyna.

...
...

I to by była – „prawie prawda”...
- głowę ma w chmurach
- a w papierach...
- stempel cenzury,
pieczęć magla,
życie złamane bez kariery
- i - puste miejsce na ordery...

Spreparowany głos z „fabryki”:
- śmieszne ma imię Wikuś - „Wiking”

(I to jest jego nieśmiertelnik)

...

Powraca pamięć – w pamiętniki.

(to "co się nigdy nie zdarzyło...")

Na grobie – cóż? - ...nieśmiertelniki.
- Susz łez wylanych, krwi i potu
wybite zęby marynarzy

Rejs – wilków morskich – sen „idiotów”
(ten – „rejs” w „Szkorbucie” bez bandery)
- rejs taki – nie mógł się wydarzyć

Nie ma go w „Prawdzie” – nie w „Dzienniku...”
(bo to się nigdy nie zdarzyło)
śmiertelnych – rejs nie-śmiertelników
( – numerów w mlecznym tatuażu)

...

Wikuś – to mógł być – i generał
(lecz to się nigdy nie zdarzyło)
powraca pamięć...
- i co teraz?

Wiemy niewiele: dwa i dwa
- jak świat jest światem
zawsze cztery.

...”44” – to nie ja...

...

Poliaki – wsiegda - bohatery!
(tak – pod Maskwoj
- jak w Reichu – bili)

- "zdobili"
...Bierlin (!)

(- w piasek, gruz...)

„Sorok czietyrie”- wot i tuz.

...

A słowo piękne niczym brylant,
które istnieniem swoim rani,
w swym nieistnieniu wciąż przemija...
(- mojego serca Piękna Pani...)

Żyje...
[(– klejnotem...) - wciąż Maryja]

...
...

[To ty – dotknięty pastorałem,
którego w dłoniach – trzymał Mojżesz...
Ty – rozmiażdżony przez historię

wciąż trzymasz w ręku – rudy skałę
[której Bóg sam... (wuj Sam) nie dźwignie]
- błękit Planety.

W Europie.

- Wciąż Polak! – Wciąż
do bicia chłopiec
(- bajczarz, co plecie – trzy po trzy)]

I tu już – amen!

(Koniec – Mszy!)

2008 r.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2020-09-09 Dodano: 2020-09-09 08:23:04

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie