Apokalipsy czas

Święte dzieci Apokalipsy,

Rodzą się w nurcie mrocznej rzeki.

Dotykają chmur elipsy,

Ale nie drżą ich powieki.

W świecie rozproszonym,

Przez wypaczone wartości.

Sercem poruszonym,

Absurdalnym brakiem miłości.

Aniołowi umierają,

Pośród bitew kurzu.

Dobro w zło zamieniają,

Ludzie wołający "tchórzu".

Bohaterowie ratujący świat,

Chowają się między stronami ksiąg.

Zdeptany nadziei kwiat,

Woła pomocnych rąk.

Nie ma spokoju na ziemi,

Runął w gruzy dawny ład.

A święci stoją niemi,

Patrząc na ziemię którą niszczy grad.

Porzucone marzenia,

Nie mają gdzie się skryć.

I umierają od drżenia,

Chociaż tak bardzo chcą żyć.

Szare masy wciąż mkną,

Nad przepaści urwisko.

Demony ze świata drwią,

Zrzucając martwych w ognisko.

Gdzież się podziała ta siła,

Która wzywała do walki.

To święta Boga mogiła,

I serce dziewiczej wybranki...

autor

MyszAs

Dodano: 2007-02-24 12:34:30

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie