Apokalipsy. Druga.

Druga.

Dwie historie świata w wizji dać znały o sobie
Pierwsza o robakach co "Istotą" się stały
Zanurzywszy w wyobraźni ciała swe czucie straciły
Dom Ziemi stał się bielą i przezroczystością
Gwiazda nie zaszła już nad dziczą
Zapomnienie o pierwotności zachłannością się wdarło - nauką
Liczba Bogiem jedynym, Bogiem ostatecznym
Rachunki wszechświata wycofaniem instynktów

I druga o tym czym Małość jest co wielkością stać się chciała

Istota witruwiańska przedłuża ramiona
Sięga tam gdzie sięgać nie powinna
W ciemności wszechbytu skargę odnajduje
Skargę Robaka Praojca
Liczba i miara zgubą stać się musi dla Istoty jeśli sięgać po nieskończoność się waży
Lecz mimo słów tych dotknięto tego co niedotykalne
I na powrót Istota rojem się stała

Utraciwszy wyobraźnie utraciła Człowieczeństwo
Ważyła się na wielkość a znów małością została

autor

Quvill

Napisany: 2011-04-09 Dodano: 2011-08-01 15:34:48

Ten wiersz przeczytano 615 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie