Apoteoza serca

Wiatr zimnem tnący jak ostrze miecza
Rozdziela dumne serce miłości krzyczące
Przenikając przez czerwone jego wnętrze
Kreśli linię życia nieskończoności światła
Między niebem a ziemią skruszone oblicza…
Ludzkie dusze błąkające się po cienistych jaskiniach
A serce purpurą gorąca miłości bijące
Wznosi te dusze ponad zło wszelakie
Oddaje im chwile w cierpieniu stracone
Pieści je czule w boskim raju rozkoszy

...a gdy zatracisz się w bezmiarze rzeczywistości, zwróć się do swego serca...

autor

CrazyMK

Napisany: 2006-12-09 Dodano: 2006-12-09 18:26:42

Ten wiersz przeczytano 423 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie