Arena Życia

Sunę po Drogi Mlecznej pagórkach
gdzie w błękitach planet
księżyce w zamglonych wodach odbite
na straży pływów stają

patrzę jak wypiętrzone w płomieniach Słońce
przestrzeń wkoło opiłkami złota odżywia

wsłuchuję się w leniwe pomruki globu
co to czynami swych mieszkańców obciążone
pobłyskuje po wieki
od wieków

i sunę dalej poprzez meteorytów mżawkę
by na supernowej spektakl zdążyć
gdy eksplozją w kosmicznym amfiteatrze zagra

zachwytu pąkiem zakwitam
gdzieś na nizinach gwiazdy
co polarną się zowie

na tej arenie życia grawituję
na pajęczynie z nieziemskich chwil utkanej
gdzie wszechświat w otoczkach gwiazd lewituje

a wraz z nim my
w strumieniu materii zaklęci
wiatrem słonecznym oddychamy
o świetlne lata od prawdy w sobie oddaleni
w mgławicy pragnień zawieszeni

i w galaktycznej kołysce
grzywą swych istnień migocemy

dłoń od łez mokrą wystawiając prosimy by próżni nigdy nie zaznać.

autor

emwoo

Napisany: 2021-02-15 Dodano: 2021-02-15 08:28:55

Ten wiersz przeczytano 1047 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie