Ars Medica

Z rocznym niemowlęciem, do pana doktora,
przybyła kobieta w sweterku wrzosowym,
pachnąca zmysłowo perfumą Sephora,
wykonać maleństwu bilans okresowy.

Tak jak nakazuje medycyny sztuka,
lekarz zbadał brzdąca nader szczegółowo.
Obejrzał, pomierzył, serduszka posłuchał,
po czym się odezwał, cedząc każde słowo:

- Chłopiec jest drobniutki i waży zbyt mało,
ma lekką anemię, jest niedożywiony.
Czy jada z ochotą? Jak dużo nabiału?
Dziecko jest butelką, czy piersią karmione?

- Piersią oczywiście - rzekła do lekarza.
- No to moja droga, nie ma co się wzbraniać -
pani się rozbierze, biust proszę obnażyć.
To mówiąc, fachowo wziął się do badania.

Obie dłonie złożył na owalnych wzgórzach,
zaczął pieścić czule, lekko i pomału
jakby grał staccato. Ruch palców wydłużał,
podszczypując skórę, dotarł do finału.

Kiedy dotknął sutków, ona aż jęknęła,
oczy jej rozbłysły niczym błyskawice,
stringi zwilgotniały jak liście na drzewach,
piekącą czerwienią pokraśniały lica.

Gdy skończył badanie, rozsiadł się w fotelu,
zanim się odezwał, przyczyny dociekał.
- To jakiś paradoks wśród przypadków wielu,
w pani piersiach nie ma ani kropli mleka.

- Ależ mój kochany, nie ma, bo nie może,
wszak ja jestem babcią, malcem się zajmuję,
jestem jednak wdzięczna, szanowny doktorze,
za pana badanie po stokroć dziękuję.

Kto chciałby zaprzeczyć, temu się nie uda -
medycyna dzisiaj umie czynić cuda.

autor

BordoBlues

Napisany: 2018-08-26 Dodano: 2018-08-26 14:23:24

Ten wiersz przeczytano 4221 razy

Oddanych głosów: 109

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie