Atlantyda

Wciąż do czegoś tęsknię
Ciągle jest mi tak mocno żal
Wszystkiego, co się nie wydarzyło
I tego, co już przelało się przez palce

To miasto marzeń, za które oddaję serce
Jest moją Atlantydą, miejscem walk, szczęściem
Lecz najtrudniejszą częścią jest otworzenie wrót
Dopuszczenie do środka kogoś, kto zechce wejść
I nie zatopi, nie zamieni w zgliszcza tego piękna

Nadal czegoś mi brak
Nie potrafię odegnać żalu
Za tym, co los przyniósł jako dar
A stało się największym przekleństwem

autor

Andie122

Napisany: 2017-07-23 Dodano: 2017-07-17 13:17:14

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie